युद्धको मैदानमा लडेका ती वीरहरू,
आज फर्केर आएछन् घर गाउँको शीरहरू ।
हातमा अस्त्र-शस्त्रले झुन्डिएका थिए,
तर अब तिनीहरू बेरोजगार सिपाही बन्दैछन् ।
युद्धको घडीमा सिपाही बनेर गर्व गर्थे,
देशको माटोका लागि प्राण दिन तयार थिए ।
तर आज, शान्ति र समृद्धिको बाटोमा,
कामको खोजीमा कति बाँच्न सकेनन् ।
युद्धका घाउहरू अझै पुरिएका छैनन्,
मनमा भय, हृदयमा पीडा छ ।
आशाका किरणहरू खोज्दै,
बेरोजगार सिपाहीले कतै निस्कने बाटो खोज्छ ।
हामीले शान्ति ल्यायौं, तर तिनीहरूको लागि के ?
कसैले सम्झिएन, कसैले बुझेन ।
जीवनको यात्रा कठिन छ, तर तिनीहरू अडिग छन्,
जुन युद्धको बेरोजगार सिपाही, कहिल्यै हार्दैनन् ।
घरको ढोकामा आशा राखेर,
समाजले के गर्छ उनीहरूको लागि ?
शान्ति आएको छ, तर तिनीहरूको मनमा अझै,
युद्धकै गुन्जाइ रहेका छन् ।
जुन युद्धको बेरोजगार सिपाही,
तिनीहरूको कथा कहिले नसकिने ।
आफ्नो देशको माया छ, तर के गर्ने ?
बेरोजगार सिपाहीको युद्ध कहिले नसकिने ।
उदय अतीत
स्याङ्जा
